Kapılarım..

Binlerce kapım var
Ve binlerce anahtarım.
Binlerce renkli anahtarlıklarım var renksiz soluk kapılarımın..
Hep birbirine karıştırıyorum anahtarlarımı
Yada hiç bulamıyorum bazen..
Hepsini kırıp anahtar derdi olmasın diyorum kimide ama
O zamanda giren çıkanı belli olmaz diye korkuyorum.
Sorumsuz değilim ben kapılarımı açık bırakamam
Düşündüğüm şeyi yapamam..
Kapılarımı kıramam..

Sis!

Bir perde vardır insanların gözleri önünde, bir perde, bir sis, bir yanlış...
Bazen ötesini görmek ister insan doğrusunu görmek her şeyin...Dikkatli bakar biraz ışık görür belki ama dahasını göremez.
Bu sisin devamını görmemek yanlışı görmek, yanlışı bilmek daha kolay gelir ve artık zamanla alışır insan yanlışa, doğruyu gören gözleri yanlışlıkların sisleri ile kaplanır.
Zaten artık gerek de duymaz yada görmek istemez insan doğruları.
Yanlışlar doğru gelir çirkinler güzel...

Ama biLmezki önemLi oLan bu sisin ötesidir ve hayatın asıL tadı ordadır...

Sıradan!

sıkıcı..

her şey aynı..

hepsi monoton..

sürekli tekdüze..

...

Değişim istiyor insan.Belki farkındalığa varmak bir yerde.Sanırım tek istediğimiz şey "Biraz Özgürlük!"..

Ama anlamak zor bu devirde özgürlük kavramını..

İşi zorlaştıran noktada bu!.

Aslında değişime kendimizden başLamamız Lazım.

Ama gerçek bir değişime..

"Tamam" diyoruz "artık herşey farklı" diyoruz!..

Hayır..

Herşey yine aynı..

Hala kendimizi kandırıyoruz.

Hala birbirimizle oyunlar oynuyoruz.

Yüzlerimize gülüyoruz.Arkamızdan ters düzüz..

Hayat ne kadar sıradan.

yaşıyoruz -yada öyle sanıyoruz-, ölüyoruz..

Son kaçınılmazsa çırpınma niye?

Bu kadar sıradan oLmamalı bunlar..

Bir farklılık gerek bize,

En köklü olanından..

...

Keşkeler, Belkiler, Galibalar...!

Kendime güvenim kalmadı..

Durup dururken uçtu galiba,

Sanırım Şeytan aldı götürdü..

BeLkide hiç olmamıştır,

ama var olduğunu seziyorum, ve yakınlarda olduğunu..

umuyorum evde bir yerlerde kaybetmişimdir..

beklemediğim bir anda karşıma çıkacağını düşünüyorum..
Ve o an tatlı bir gülücük atacağımı biliyorum..

Belkide onu ben saklıyorum.

Tüm kötülüklerden..

Zarar verirler diye korkuyorum sanırım..Evet kesin öyle olsa gerek...

Dışarıda insan denebilecek çok kişi yok..Onlara benzemekten korkuyorum..

Sanırım bu korkularım beni bu hale getirdi.

Hayat korkularım..Yaşayış korkularım..?

Hep onlara benzememek için bu hallere büründüm.Hep onlardan uzak kaldım, sakındım ve onlara benzememeyi azda olsa çok da olsa başardım.

Sanırım artık önemli olan bundan sonrası.

Farklı olmak kimine göre güzel bir duygu, oysa benim için oldukça sıkıcı.Ben uzak kalmak istedikçe onlardan, ilgi çekiyorum aksine..

Korunmak zor kimilerden..Ama ben bunu yapıyorum sanırım.Sakınabiliyorum kendimi..

Ama artık böyle olsun istemiyorum aslında..

Farklı olmak, ilgi toplamak hiç isteklerim arasında değildi.

Tek temennim benzememekti.

Şimdi neye benziyorum?

İyi mi yaptım kötü mü?

hem iyi hem kötü..

İçime kapanıklılığım, karamsarlığım artıyor..

Böyle olmak seçimim değil..

Amatör HaykırışLar..

Bazen zor tutunuyorum hayata. GeLecek korkuLarımın qittikçe arttığı zamanlar oLuyor.

Hayat qöz açıp kapamaktan ibaret aslında.Hersey ne kadar hızlı çocukluqum 2-3 fotoğraf karesinde sakLı..

Büyümek kötü ama ben küçük yaşta büyüdüm sanırım.İstemeyek..Durdurmak isterdim zamanı ne kadar qeç olsada..

Bunu haketmiyorduk haketmediğimiz hayat ne kadar hayat?Her şey mi boş?

Ben herqün defalarca qöz açıp kapatıyorum hayata.Öyleyse ölüp diRiLiyorum sayısız?..

yaşam bu kadar mı qöreceli oLmak zorunda?