Keşkeler, Belkiler, Galibalar...!

Kendime güvenim kalmadı..

Durup dururken uçtu galiba,

Sanırım Şeytan aldı götürdü..

BeLkide hiç olmamıştır,

ama var olduğunu seziyorum, ve yakınlarda olduğunu..

umuyorum evde bir yerlerde kaybetmişimdir..

beklemediğim bir anda karşıma çıkacağını düşünüyorum..
Ve o an tatlı bir gülücük atacağımı biliyorum..

Belkide onu ben saklıyorum.

Tüm kötülüklerden..

Zarar verirler diye korkuyorum sanırım..Evet kesin öyle olsa gerek...

Dışarıda insan denebilecek çok kişi yok..Onlara benzemekten korkuyorum..

Sanırım bu korkularım beni bu hale getirdi.

Hayat korkularım..Yaşayış korkularım..?

Hep onlara benzememek için bu hallere büründüm.Hep onlardan uzak kaldım, sakındım ve onlara benzememeyi azda olsa çok da olsa başardım.

Sanırım artık önemli olan bundan sonrası.

Farklı olmak kimine göre güzel bir duygu, oysa benim için oldukça sıkıcı.Ben uzak kalmak istedikçe onlardan, ilgi çekiyorum aksine..

Korunmak zor kimilerden..Ama ben bunu yapıyorum sanırım.Sakınabiliyorum kendimi..

Ama artık böyle olsun istemiyorum aslında..

Farklı olmak, ilgi toplamak hiç isteklerim arasında değildi.

Tek temennim benzememekti.

Şimdi neye benziyorum?

İyi mi yaptım kötü mü?

hem iyi hem kötü..

İçime kapanıklılığım, karamsarlığım artıyor..

Böyle olmak seçimim değil..